Gerard was een bijzonder mens. Een solist, die, als hij je mocht, een ontzettend trouwe metgezel en kameraad was. Maar de vrijgezel kon anderen ook ongezouten de waarheid zeggen. Hij groeide op aan de Uiverstraat. Vader runde er een taxibedrijf. Na 1967 was dat op steenworp afstand van het voetbalveld, maar toen Gerard in een gezin van vijf kinderen het levenslicht zag, voetbalde  de toenmalige RKSV Berghuizen nog op de legendarisch Bult aan de Lossersestraat.

Gerard bleef na het overlijden van zijn ouders in het ouderlijk huis. Hij woonde in een eigen verblijfje aan de achterzijde van de ruime woning bij broer Jan, schoonzus Gerdy en hun kinderen Bas en Joost. Daar had hij het vele jaren uitstekend naar de zin, tot het hem iets te druk werd en hij koos voor een rustig bestaan op de derde verdieping van een van de flats aan de Frans Halsstraat.

Gerard werkte in een ver verleden als metselaar in de bouw. Toen zijn lichaam begon te klagen, kwam hij uiteindelijk terecht bij de buitendienst van de sociale werkvoorziening en van daaruit op het sportpark van FC Berghuizen. Dat beviel hem; het sportpark zag er goed uit en Gerard genoot van de groene omgeving waar hij, dichtbij huis, mocht verblijven. Hij keek graag naar natuurdocumentaires in zijn sober ingerichte flat en dook met grote regelmaat in boeken over vogels, waar hij bijzondere interesse in had.

Veel andere hobby’s had hij niet. Zijn vrije tijd spendeerde hij in die jaren veel en vaak op het voetbalveld en in de kantine. Bij FC Berghuizen speelde hij als jongeling korte tijd zelf, hij was er leider tot zich in 1987 een wending voordeed waar hij heel veel energie en plezier uithaalde. Gerard werd namelijk na één jaar vrouwenvoetbal grensrechter bij het eerste vrouwenteam. Die taak vervulde hij met grote overgave. Niets was hem teveel en tussen hem en de voetbalsters ontwikkelde zich een hechte vriendschap. Gerard fungeerde als praatpaal, stimuleerde als het nodig was en stelde zich voorbeeldig en dienstverlenend op. Kortom, hij bleef de meiden- en vrouwentak vele jaren trouw, maakte de voetbalreizen naar Scandinavië mee en genoot volop van de behaalde titels. Bij FC Berghuizen was Gerard ook actief binnen de Sinterklaascommissie. In 2002 werd hij lid van waardering. Vorig jaar was hij 60 jaar lid, maar hij werd niet gehuldigd omdat hij er niet was. 

Over Gerard zijn talrijke anekdotes te vertellen. Die zullen zijn vrienden, vriendinnen en metgezellen van toen ongetwijfeld nu weer oprakelen aan de stamtafel. Daar horen ze ook thuis, Gerard had er vast en zeker graag tussen gezeten. Maar dat gaat nu niet meer. Een week of acht geleden begon hij zich slechter te voelen. Dinsdag moest hij worden opgenomen in het ziekenhuis. Toen de arts hem vertelde dat zijn nierfalen zeer ernstig was, besliste hij in één en hetzelfde moment dat de behandeling moest stoppen. ‘Zo wil ik niet verder’, zei hij. Dat kon hij, zo gedecideerd zijn, het typeerde hem ten voeten uit. Gerard Oonk is 76 jaar geworden. Wanneer en waar de afscheidsbijeenkomst en crematie worden gehouden, is nog niet precies bekend. Zijn vrienden die het dichtst bij hem stonden, noemden hem Ettak. Niemand weet meer precies waarom, mogelijk was het een verbastering van een naam. Gerard blijft in onze herinnering. Wij kunnen nu alleen nog maar zeggen: Ettak, bedankt voor al die mooie, enerverende jaren en avonturen.