Charon slingert wat rond en slingert wat aan; een verbindingslint van interviews met wijkbewoners. Deze keer schuift ze aan bij Linda Kwast-Oude Maatman, als liefdevolle, leergierige leerkracht, loyaal aan ‘oale groond’.
De leilindes aan de Boerskottenlaan zijn behouden gebleven. Daarachter is een prachtige woning verrezen, precies op de plek waar eerder het café van haar grootouders stond. Daarachter de rododendrons die er vroeger ook bloeiden. Het huis is nieuw en comfortabel, de plek met z’n bewoners oorspronkelijk en authentiek.
Woar bin ie van?
Linda (43) laat me het verzamelboek ‘Historie Zuid-Berghuizen’ zien, in 2007 met zorg samengesteld door Bertus Huttenhuis en Jan Olde Kalter. Op een oude foto staan haar vader met diens grootouders Graats en Trui Bolhaar, voor het oorspronkelijke café ‘Tubantia’. De uitbating, ontstaan vanuit een sigarenwinkeltje en later omgedoopt tot ‘Boerskotten’, stond bekend als een gezellig buurtcafé. ‘Mijn opa Gerard Oude Maatman en oma Truus Bolhaar hebben het café vele jaren gerund. Later is het als feestlocatie nog tot 2005 in bedrijf geweest,’ aldus Linda.
Zelf is ze samen met haar zus Mariët liefdevol opgegroeid bij hun ouders in De Thij. Op haar negentiende ging ze op kamers in Enschede, waar ze fysiotherapie studeerde. Daar leerde Linda haar man Barry uit Borne kennen, met wie ze na haar afstuderen naar Zwitserland verhuisde, het avontuur tegemoet. ‘We zijn allebei gek op skiën en in Schaffhausen konden we dit goed combineren met het opdoen van werkervaring.’ Eenmaal terug in Oldenzaal is het stel gaan samenwonen in een appartementje aan de Kloosterstraat. Daarna hebben Linda en Barry tien jaar in een nieuwbouwhuis aan de Wieldraaierlaan gewoond. ‘Daar zijn onze kinderen Jerre, Elsa en Feline geboren.’
Linda vervolgt haar verhaal: ‘Mijn vader is op deze plek geboren. Op zijn achttiende hebben mijn opa en oma het pand verhuurd en zijn ze er naast gaan wonen. Toen mijn ouders trouwden, zijn ze aan de Alleeweg gaan wonen. Het pand dat op deze plek stond kwam na verloop van tijd leeg te staan, waarna mijn vader er een aantal jaren over gedaan heeft om het bestemmingsplan van zijn oudershuis te laten wijzigen in woonbestemming. Zo ontstond er voor ons een eenmalige kans, die we vanwege de prachtige ligging niet konden laten liggen. Bovendien vonden we het idee er achter, dat er opnieuw familie zou komen te wonen, ook heel mooi. Met een architect hebben we een plan bedacht en dit huis gebouwd. Toen het klaar was, kon onze jongste dochter net lopen.’ Linda toont me de televisiekast, een voormalig huwelijksgeschenk voor haar grootouders, die opnieuw vrijwel op dezelfde plek staat als vroeger bij hen.
Woar kan ik oe van kenn’n?
‘In de eerste plaats als bewoner van Berghuizen. Het gevoel voor de wijk heeft moeten groeien, maar we waren al snel erg enthousiast. We wonen in een fijne straat, hebben hele leuke buren en kregen meteen een goede indruk van basisschool De Leemstee. We vinden het prettig wonen aan de rand van een wijk, maar maken ook graag deel uit van een geheel. Dat lukt hier goed; kijk je naar links, dan zie je de natuur, rechts kijk je gezellig de wijk in.’
De labradoodle Rody maakte het gezin compleet. ‘Aanvankelijk was een van de dochters erg bang voor honden, maar daar is ze nu overheen gegroeid. Bovendien is het vrolijk en ontstressend gezelschap, waarmee we graag Boerskotten over lopen. Het is een heerlijke knuffelhond die veel aandacht krijgt op straat, met hem in de buurt is een praatje snel gemaakt.’
Linda is in Nederland begonnen als fysiotherapeut bij Brilman in Oldenzaal. Daarna is ze acht jaar maatschaplid geweest in Rijssen. ‘Tot het moment dat ik de kans kreeg om kinderfysiotherapie op te zetten in Berghuizen, waar we toen bijna gingen wonen. Hartstikke leuk om te doen.’ Linda bezocht onder meer zuigelingen aan huis en introduceerde het lesprogramma ‘Zit met pit’, waarin de juiste houding en ‘bewegend leren’ in de klas wordt gestimuleerd. ‘De gemeente Oldenzaal was enthousiast, waarna ik op meerdere scholen in Oldenzaal ‘Zit met pit’-lessen mocht geven. Daardoor besefte ik opnieuw hoe leuk ik het vind in een basisschoolomgeving.’
Goed gefundeerd besloot Linda op de helft van haar werkzame leven haar meisjesdroom om juf te worden alsnog na te jagen, door bij Saxion in Deventer de zijinstromer-opleiding op maat te gaan volgen. ‘Als onbevoegd leerkracht mag je dan werkervaring opdoen bij een basisschool. Gelukkig durfde Mijke Pleijhuis dat aan en kreeg ik op De Leemstee de kans tijdens mijn stage veel vlieguren te maken en me te ontwikkelen tot de startbekwame leerkracht die ik nu ben. Ik voel dat ik nu stevig en zelfverzekerd genoeg ben om in het basisonderwijs aan de slag te gaan.’
Wat wo-j mie vertell’n?
‘Ons gezin staat op nummer één. Ik vond het dan ook wel eens lastig om mijn tijd en aandacht goed te verdelen en voelde me schuldig dat ik voor mijn opleiding zoveel weg was. Gelukkig kan ik goed plannen en werd ik door Barry en de kinderen gedurende de hele opleiding voluit gesteund. Een ander voordeel was dat ik onze meiden af en toe op school tegenkwam. Voor mijn gevoel was ik dan toch dichtbij.’
Linda vindt het belangrijk haar kinderen mee te geven dat het goed is te doen waar je hart ligt. ‘Er zijn altijd kansen en een nieuwe investering betaalt zich uit. Daar is doorzettingsvermogen voor nodig en een netwerk die steunend is. Zo heb ik ook veel gehad aan onze ouders, die praktisch veel voor ons hebben opgevangen.’
Linda heeft schoolbreed werkervaring opgedaan in verschillende groepen. ‘In groep 3 heb ik voordeel van mijn Master fysio bij het aanleren van de juiste schrijfmotoriek.’ Haar voorkeur gaat uit naar de middenbouw en bovenbouw. ‘Ik vertrouw er op dat ik volgend schooljaar ook met plezier op een andere school aan de slag kan. Aan De Leemstee bewaar ik warme herinneringen, want het is een fijne school, met een rustige uitstraling en goede, gastvrije sfeer. De groene ligging en de samenwerking met alle Breedwijspartners vind ik fantastisch.’
Linda vertelt: ‘Als kinderfysiotherapeut ben ik veel in contact geweest met ouders. Dat is in mijn huidige werk een groot voordeel. Ik vind het fijn om met ouders van leerlingen in hun schoolse ontwikkeling ‘een stukje samen op te lopen’ en veel af te stemmen. In het onderwijs is er sowieso veel dynamiek en variatie. In tegenstelling tot mijn vorige werk is er een groot gezamenlijk belang en klaar je in teamverband de klussen echt samen. Ondertussen kun je veel van elkaar leren. Daarnaast is het heel dankbaar werk. Ik vind het geweldig om die blije koppies te zien en het geeft veel voldoening kinderen iets bij te brengen.’
De staking in het onderwijs noemt Linda een impopulaire maatregel, maar een noodzakelijk kwaad. Ze legt uit: ‘Het blijft een lastig dilemma. De stakingsbereidheid onder onderwijspersoneel is doorgaans niet zo groot. Mensen werken vanuit hun hart en weten heel goed dat juist de kinderen de dupe zijn als de scholen hun deuren sluiten. Bovendien is er het besef dat het voor ouders heel vervelend is om opvang te moeten regelen. Toch moeten we met elkaar drastisch iets veranderen, willen we er voor zorgen dat onze kleinkinderen ook nog verzekerd zijn van goed onderwijs.’
Nu haar eigen opleiding is afgerond kan Linda haar vrije tijd weer op een andere manier vorm geven. ‘Ik vind het leuk om te tennissen en wil graag meer gaan bewegen, weer eens lekker een boek lezen en vaker leuke dingen doen met ons gezin, familie en vrienden. Eerst maar eens, wanneer het weer mogelijk is, met het gezin samen naar Euro Disney en Parijs, als bedankje en beloning voor de investering die ieder van ons heeft gedaan.’
Woar wil ie mie op an hebb’n?
Linda heeft aan Marleen Damink gevraagd of ze de volgende in de slinger wil zijn. Ze legt uit: ‘Ik denk dat Marleen een interessant verhaal kan vertellen. We hebben elkaar jaren geleden ontmoet toen ik in Berghuizen kwam werken. We hebben samen een cursus gevolgd en nu, jaren later, tref ik haar ook weer op de tennisbaan!’
Wat breng ik van oe met?
‘Ik heb nu meer ruimte om een boek te lezen. Lezen geeft mij een goed gevoel. Dat gun ik een ander ook. Ik geef Marleen daarom een boek mee, dat ik zelf met plezier heb gelezen.’
Met een fraai verhaal in de fietstas trap ik langs de rand richting het centrum van onze wijk om Marleen te bezoeken, benieuwd naar wat zij me te vertellen heeft…
