Als je activiteiten organiseert breng je mensen samen. En als ze samen zijn gaan ze samen praten. ´En daardoor´, vindt wijkbewoner en voormalig wijkagent Gerard Hommels, ´krijg je verbinding en samenhang in de wijk.´
Tolerantie en een goede band tussen wijkbewoners vindt hij uitermate belangrijk. Het is één van de redenen dat Gerard Hommels (70) zich inzet voor Berghuizen in Beweging. Het drukbezochte multiculturele ontmoetingsfestival, dit jaar zondag 8 juli in Park Stakenkamp. Een evenement waar Berghuizenaren en mensen van buiten samen aan de praat komen.
Eerlijk is eerlijk, hij had nooit zoveel met Zuid-Berghuizen. ‘Mijn vrouw en ik komen van Het Hooiland. Toen we trouwden was hier in Berghuizen beginjaren zeventig een huis te koop. Zo kwamen we hier. Verder had ik helemaal geen band met de wijk. Die was ook bijna niet te krijgen. De mensen waren hier erg op zichzelf en met elkaar. Dat werd wel beter toen de kinderen kwamen, die natuurlijk speelkameraadjes kregen.’
Nadrukkelijker onderdeel van de wijk werd hij eigenlijk pas toen ze hem bij de politie vroegen wijkagent te worden in Berghuizen. ‘Dan kom je vanuit je functie bij de wijkraad, die er toen nog was en via de jeugd en jongeren bij het toenmalige sociaal cultureel werk; je bouwt vanuit je werk een netwerk op. Dan kom je pas echt bij de mensen binnen.’
Bij de politie
Een loopbaan bij de politie, hij wist al dat hij dat wilde toen hij nog erg jong was. ‘Toen ik solliciteerde vonden ze mij té jong. Daardoor ben ik eerst vijf jaar elektrotechnisch tekenaar geweest bij Hazemeijer. Achter de tekentafel dus. Maar in 1970 kwam ik alsnog bij de politie en daar heb ik 38 dienstjaren vol gemaakt.’
Een jaar of tien was hij motorsurveillant. ‘Je genoot een enorme vrijheid. Natuurlijk deed je je werk en werd er van je verwacht dat je overtreders op de bon zette. Maar het was mooi werk. Motorrijden is nog steeds een hobby.’ In de schuur laat hij zijn trots zien: een BMW 1100 RT, een prachtige toermachine. Later werd hij zoals gezegd wijkagent. ‘Dat was toen een hot item bij de politie. De stad werd in wijken verdeeld en er kwamen wijkagenten. Vaak werd je voor zo’n functie gevraagd op basis van je leeftijd en ervaring. Zo ging dat ook bij mij.’
Hij fietste in die tijd vaak in de wijk. Dat leverde hem veel nuttige informatie op. ‘Je was zichtbaar en gemakkelijk aanspreekbaar. Langzaam maar zeker wist je precies wat er leefde en speelde.’ Hij wist de adresjes waar regelmatig iets gebeurde. ‘Maar’, vertelt hij, ‘ook dat hoort een beetje bij Berghuizen. Ik heb deze bewoners, ondanks dat ze wel eens iets deden wat niet door de beugel kon, op mijn manier altijd wel in hun waarde gelaten. Daardoor kan ik nog steeds gewoon de supermarkt binnenlopen. Uiteindelijk weet je natuurlijk heel veel van de mensen.’
Stakenbeek
Hij en zijn vrouw hebben nooit overwegen Zuid-Berghuizen te verlaten. ‘Nee. We wonen prachtig. De wijk heeft zich geweldig ontwikkeld. Kijk alleen de Stakenbeek eens. Prachtig is het daar. En wat denk je van Boerskotten? Als het me even lukt loop ik er elke dag een rondje van veertig minuten.’ Liefde voor de wijk vindt hij een groot word. ‘Een zekere emotionele binding heb ik er wel mee gekregen. Dat is een betere omschrijving.’
Toen zijn werk bij de politie erop zat was Gerard Hommels zes jaar voorzitter van de scoutinggroep Peerke Donders. ‘Met de inhoudelijke kant van dat werk heb ik me nooit bemoeid. Het was meer mijn taak de club weer wat vorm te geven. Makkelijk was het niet, omdat de gemeente en de brandweer de boerderij hadden afgekeurd. Van oudsher het onderkomen van de scouts. Daar moesten we iets mee.’
In zijn zoektocht naar een oplossing kwam hij terecht bij Harry Tossaint, creatief denker en toen nog directeur van WBO Wonen. ‘Toen ik daar voor de eerste keer was geweest en de deur uitliep, duizelde het van alle kanten. Zoveel liet die man op me afkomen.’ Nog zucht hij. ‘Ik dacht, dit kan ik nooit alleen.’ Na een tweede gesprek kwam hij op het spoor van Jan Olde Kalter. Kort gezegd vormde zich een groep waar ook Roy Evers en Marijke Wijchgel van WBO zich bij aansloten, alsmede Bertus Huttenhuis en Jan Lempsink. Uit de koker van die groep kwam de Stichting Park Stakenkamp.
Gebruikspark
‘Onze stichting is samen met WBO begonnen met het Fun Court. Hoewel er aanvankelijk een Cruyff Court zou komen. Maar dat stuitte op bezwaren vanuit de buurt. Later ontstond een plan voor het hele park. Daar is Strootman Landschapsarchitecten nog bij betrokken geweest. Er is veel gebeurd, zoals de renovatie van de boerderij. Het park is echt een gebruikspark geworden en dat stemt mij in elk geval tot tevredenheid.’ Er rest de Stichting Park Stakenkamp nog één taak, vertelt hij. ‘Dat is de officiële afsluiting. Een opening met sponsoren, gebruikers, genodigden. Als dat achter de rug is, kunnen we onszelf opheffen.’
Carla Boerrigter wist hem te interesseren voor Berghuizen in Beweging. Een evenement waar Gerard Hommels inmiddels zo’n beetje de kar trekt. ‘De organisatie doen we tegenwoordig samen met Impuls. Zij doen onder meer de vergunningaanvraag, zorgen voor extra vrijwilligers en regelen de kinderactiviteiten.’ Zelf voert Gerard Hommels een hechte, nog uit de scouting voortkomende groep vrijwilligers aan, harde werkers die waar nodig worden aangevuld met oproepbare, andere vrijwilligers uit de wijk. Uit deze groep zijn ook de lampionoptocht en Kerst in het Park voortgekomen.
Het maakt voor Gerard Hommels het verhaal rond. Want: ‘Ik ben begonnen het belang van activiteiten in de wijk te benadrukken. Nu we dat met velen hebben opgepakt, zie je resultaat in Zuid-Berghuizen. We kennen elkaar beter, we praten met elkaar en er gebeurt veel. Onze wijk heeft in mijn ogen het imago van dorp achter het spoor voorgoed van zich afgeschud. Hoewel Berghuizenaren een eigen slag volk blijven. Er is echter veel in positieve zin veranderd. We zijn een wijk geworden om trots op te zijn.’
