Zuid-Berghuizen was een compromis, door z’n centrale ligging de meest logische plek, voor de branieschopper uit de volkswijk van de grote stad aan de ene en de boerendochter uit het aangrenzende dorp aan de andere kant.

We wonen precies zo’n beetje tussen onze ouderlijke huizen in. Dat leek qua kilometers wel zo eerlijk verdeeld. Maar Berghuizen bleek niet alleen logistiek ’n handige keus, ook qua woonomgeving en mentaliteit sloot het overduidelijk aan op onze beider leefwerelden. Daar hadden we op gehoopt, maar waren we ook nog eens blij verrast over.

Je bent wat je kent. En hier kunnen we worden gekend en blijven zijn, wie we al waren. Dat geeft het geruste gevoel van thuishoren. Het mooie is dat we dat gevoel na verloop van tijd ook aan onze kinderen mochten doorgeven. In tegenstelling tot hen zijn en blijven we import…, maar dan wel import met overtuiging. Overtuigd Berghuize-naars en daar is werkelijk niks naars aan.

Meerdere malen heb ik meegemaakt dat mensen discreet hun neus ophalen of zich negatief uitspreken over ‘die achterstandswijk met flats vol allochtonen’. Geen Gaastra-jas die er wonen wil.

’k Steek mijn trots niet onder stoelen of banken, maar vind ’t een zwaktebod om in de verdediging te gaan. Of mensen te overtuigen van hun ongelijk. Liever laat ik de kleurlozen in ’t ongewisse…

Zuid-Berghuizen is het best bewaarde geheim van Oldenzaal.

‘We’ hebben een gevarieerd aanbod van -voor Oldenzaalse begrippen- betaalbare woningen, waarin jong en oud eensgezind naast elkaar wonen, centraal gelegen tussen centrum, station, snelweg en wonderschone natuur. Deze site getuigt van een rijk verenigingsleven en breed sociaal-cultureel aanbod, met een plekje voor iedereen die dat wil. Onze kinderen doen op school spelletjes met de ouderen uit de wijk en op het winkelcentrum schooieren ze vrolijk hun lunch bij mekaar (broodje, plakje worst en ‘mandarijntjes voor de kleintjes’) De dames van de bakker zijn daar zo aardig dat je nog net niet bij ze thuis op visite gaat. Noaberschap en saamhorigheid zijn begrippen die werkelijk in de praktijk worden gebracht. Kleurrijke kinderen van de bso plukken stokbonen in de tuin van de voormalige pastorie. Oliebollen en lahmacuns wisselen er even vettig als vanzelfsprekend van adres.

Terwijl een vriendin aan de andere kant van de stad ’s ochtend vaak vertwijfeld door haar kledingkast gaat, voor ze zich met goed fatsoen aan het schoolhek durft te vertonen, kijk ik no-nonsens -in renkleren en met ‘t haar plat op de kop- over het schoolplein. Tussen een variëteit aan goed geaarde wijkbewoners zwaai ik in gemoedelijke sfeer dik tevreden de kinderen uit. Afspiegeling van de samenleving, ook dat nog eens, in de meest prettige zin van ’t woord.