Bert, geboren en getogen Berghuizenaar en volgens eigen zeggen blijft hij dat ‘for ever’, woont al vele jaren met echtgenote Sylvia in Brabant. Hij draait niet meer en bezit ook geen kratten vol vinyl. ‘De singletjes waren van Kothman. Ik haalde ze wel, bij Harry van De Pathefoon, we zochten ze samen uit’, vertelt de 66-jarige Bert. Leo daarentegen draait nog steeds met zijn Soultrain. In tegenstelling tot Bert zal hij er zaterdagavond, de eerste grote en tegelijk al uitverkochte avond voor een groot publiek, bij zijn. ‘Wij hebben gelukkig kaarten en we gaan samen met André Loohuis, die ook  zijn sporen heeft verdiend als dj, onder meer bij Jumbo.’

Zowel Bert als Leo beschouwen de wederopstanding van Kothman, nog wel onder dezelfde naam, als een groot goed. ‘Weet je’, zegt Leo Meijer, die pak en beet 20 jaar draaide bij Kothman, ‘als je daar was, deed je gewoon je werk. Pas veel later realiseer je jezelf welk een impact dit op je leven heeft gehad. Kothman was groot in die tijd en dan heb ik het zeker over de laatste decennia van de vorige eeuw. Als de kaartverkoop voor het carnaval was, stonden de mensen in een lange rij. Geweldige feestavonden waren dat. Achterin de bar van Tine en Louis Lempsink, Johan Lempsink die onverstoorbaar bier tapte. Man, wat een sfeer.’

Bert(je) Gosenshuis was helemaal geen dj. ‘Ik had nog nooit achter een draaitafel gestaan, maar kende uiteraard wel de muziek die in de discotheken werd gedraaid. Ik ben niet bang uitgevallen, dus in een microfoon praten voor zoveel mensen, daar had ik geen problemen mee. Hoe ik zo in die rol kwam? Nou, ik stond in de kelder achter het buffet en op een zondagavond beginjaren ’80 kwam de dj niet opdagen. Waarop ik, bekend als lefgozertje, tegen René Kothman zei: ‘Dat doe ik wel.’ Dat leverde positieve reacties op. Iets later zijn we ook op de zaterdagavond gaan draaien en dat was wederom een succes, met op het hoogtepunt zowel boven als in de kelder volle bak. Er kwamen in die tijd veel beroemde artiesten, zoals Anita Meijer, Herman Brood en André Hazes.’

‘Mijn band was dat Kothman natuurlijk familie was. Mijn vader en moeder hielpen mijn oom en tante bij het runnen van de zaak, omdat kastelein oom Herman nogal eens in het ziekenhuis lag. Als kinderen waren wij heel vaak daar en sliepen er zelfs toen we klein waren. Ik was zes jaar toen ik al hielp achter het buffet; meestal was dat glazen spoelen. Op maandagmorgen voor we naar school gingen moesten we al helpen met de stoelen op de tafels te zetten, zodat er schoongemaakt kon worden.’ De sfeer, weet Bert nog heel goed, was super. ‘Er kwamen relatief veel bezoekers uit Enschede en Losser. Niet zo veel uit Oldenzaal zelf. De Oldenzalers gingen doorgaans uit in de Jumbo of in de binnenstad. Die vonden, zoals ik het heb ervaren, ons maar niks. Jammer, want bij Kothman was het in die tijd wel elke uitgaansavond top. Overigens kwamen ze wel op de carnavalsavonden. Eigenlijk bewaar ik mijn beste herinneringen aan de tijd dat het op zaterdag- en zondagavond volle bak was. Als Frank Boeijen optrad met zijn band draaide ik in de pauzes boven. Uiteraard ook voor een volle zaal en daar doe je het natuurlijk voor.’